Getuigenissen
“Het is de stap die ik nodig had om te durven zijn wie ik eigenlijk wou zijn” Wim Schotsmans, Zelfstandig "Buitendenker"
Als leraar werd Wim vorig jaar getroffen door een burnout. Sinds januari is hij terug aan de slag als zelfstandige bij www.buitendenker.be
Transcriptie van de getuigenis van Wim
Wim Schotsmans, Zelfstandig "Buitendenker"
Je voelt aan je lichaam dat je op bent.
Dat je fysiek leeg aan het geraken bent.
Ik kwam thuis van school, ik had heel de dag les gegeven en de week dat de kinderen niet bij mij waren, was het thuiskomen en me, zelfs met m’n jas aan, op de zetel gooien en tweeënhalf uur slapen.
Op. Niet meer kunnen.
Dan ben ik, op aanraden van lijn directie, naar een jobcoach gegaan die zei: “als je blijft gaan, gaat je lichaam zichzelf op een bepaald ogenblik uitschakelen.”
Ik dacht “Ik ben groot en sterk, wie gaat mij onderuit halen?”
Tot ik een paar weken later in het midden van de nacht wakker werd en ik letterlijk niets meer wist.
Dat is een onwaarschijnlijk akelige gebeurtenis geweest.
Ik heb op een bepaald moment in Ain, een streek in Frankrijk, in de vooralpen, een wandeling gemaakt.
Het was een prachtige dag, maar je zag het licht eigenlijk niet omdat het donker was met dichte bladeren.
Maar uiteindelijk kom je uit het bos, op een alpenweide vol bloemen, kleuren, geuren en insecten.
Ik heb op dat moment ervaren: dit is wat ik nodig heb.
Dat is het begin geweest van het herstel, hoewel het intussen in mijn hoofd al duidelijk was: ik ga niet meer terug naar school.
Hoe graag ik die job ook deed, het was tijd voor iets anders.
Dan begin je te zoeken: wat moet het dan worden?
Ik ben heel graag buiten.
Ik heb graag mensen rond mij.
In gesprekken met vrienden, met mensen die zelfstandige zijn, met mijn jobcoach, is het idee van buitendenker ontstaan.
Buitendenker heeft voor mij twee pistes.
Ik ga met mensen naar buiten om te luisteren naar hun verhaal omdat ik ervan overtuigd ben dat buiten zijn ook ruimte biedt in je hoofd.
Het tweede stukje is het ‘buitendenken’, iemand in een bedrijf binnen brengen, niet gehinderd door enige kennis van zaken.
Als ik nu terugkijk, het is ongeveer een jaar geleden, dat ik daar lag, helemaal beneden op de grond lag te kronkelen, bij wijze van spreken, is het één van de allermooiste dingen is die mij is overkomen.
Het heeft mij gebracht tot waar ik nu ben.
Het heeft mij verplicht naar mezelf te kijken.
Het heeft er wel toe geleid dat ik nu sta waar ik sta.
De stamp, duw of mep die ik nodig gehad heb, om te durven springen, om te durven zijn, wie ik eigenlijk 20 jaar geleden al wou zijn.
Je voelt aan je lichaam dat je op bent.
Dat je fysiek leeg aan het geraken bent.
Ik kwam thuis van school, ik had heel de dag les gegeven en de week dat de kinderen niet bij mij waren, was het thuiskomen en me, zelfs met m’n jas aan, op de zetel gooien en tweeënhalf uur slapen.
Op. Niet meer kunnen.
Dan ben ik, op aanraden van lijn directie, naar een jobcoach gegaan die zei: “als je blijft gaan, gaat je lichaam zichzelf op een bepaald ogenblik uitschakelen.”
Ik dacht “Ik ben groot en sterk, wie gaat mij onderuit halen?”
Tot ik een paar weken later in het midden van de nacht wakker werd en ik letterlijk niets meer wist.
Dat is een onwaarschijnlijk akelige gebeurtenis geweest.
Ik heb op een bepaald moment in Ain, een streek in Frankrijk, in de vooralpen, een wandeling gemaakt.
Het was een prachtige dag, maar je zag het licht eigenlijk niet omdat het donker was met dichte bladeren.
Maar uiteindelijk kom je uit het bos, op een alpenweide vol bloemen, kleuren, geuren en insecten.
Ik heb op dat moment ervaren: dit is wat ik nodig heb.
Dat is het begin geweest van het herstel, hoewel het intussen in mijn hoofd al duidelijk was: ik ga niet meer terug naar school.
Hoe graag ik die job ook deed, het was tijd voor iets anders.
Dan begin je te zoeken: wat moet het dan worden?
Ik ben heel graag buiten.
Ik heb graag mensen rond mij.
In gesprekken met vrienden, met mensen die zelfstandige zijn, met mijn jobcoach, is het idee van buitendenker ontstaan.
Buitendenker heeft voor mij twee pistes.
Ik ga met mensen naar buiten om te luisteren naar hun verhaal omdat ik ervan overtuigd ben dat buiten zijn ook ruimte biedt in je hoofd.
Het tweede stukje is het ‘buitendenken’, iemand in een bedrijf binnen brengen, niet gehinderd door enige kennis van zaken.
Als ik nu terugkijk, het is ongeveer een jaar geleden, dat ik daar lag, helemaal beneden op de grond lag te kronkelen, bij wijze van spreken, is het één van de allermooiste dingen is die mij is overkomen.
Het heeft mij gebracht tot waar ik nu ben.
Het heeft mij verplicht naar mezelf te kijken.
Het heeft er wel toe geleid dat ik nu sta waar ik sta.
De stamp, duw of mep die ik nodig gehad heb, om te durven springen, om te durven zijn, wie ik eigenlijk 20 jaar geleden al wou zijn.